Steunpunt Levend Erfgoed

Vanaf 1891 werd er in België gestart met de veredeling van herdershonden. Er werd een inventaris opgemaakt van de aanwezige types honden die toen voorkwamen. Daaruit bleek dat vooral de haarkleur en de structuur van de vacht van de honden zeer divers was. Rond 1899 werden de Belgische herders opgedeeld in vier 'onderrassen', elk met hun specifieke haarkleur en vachtstructuur. Eén van die vier rassen was de Tervuurse herder.

De Sint-Hubertushond is een zeer oud hondenras dat behoort tot de groep van lopende honden. Begin 900 werden deze honden al raszuiver gefokt door monniken van de Sint-Hubertusabdij in de Belgische Ardennen. Vandaar ook de naam Sint-Hubertus.

Rond het jaar 1000 werden deze honden ingevoerd in Engeland waar ze de naam Bloedhond meekregen - wat verwees naar raszuiver, 'edel' bloed. Ze werden er gebruikt voor de jacht. De Britten veredelden dit ras tot een prima meutehond met een uitstekend reukorgaan. Ook vandaag nog is dit ras als speurhond onovertroffen.

De naam Schipperke komt van het Vlaamse 'Scheperke', een kleine herdershond. Het is van oorsprong dus geen schippershond zoals vaak gedacht wordt.

Een ander verhaal vertelt dat het Schipperke een echt Brussels ketje is. Oorspronkelijk zou hij vooral gefokt worden in de Brusselse Sint-Gorikswijk tussen de schoenmakers. Daar hield hij de verschillende ateliers vrij van ongedierte en was hij aangenaam gezelschap voor de schoenmaker en zijn familie.

Het vlinderhondje is de enige vertegenwoordiger van de Belgische rassen in de Spanielgroep. Het is een zeer oud ras dat terug te vinden is op diverse oude schilderijen. Zo is het is onder andere te bewonderen op een schilderij van Tiziano Vecelli uit 1542.

Vanaf 1891 werd er in België gestart met de veredeling van herdershonden. Er werd een inventaris opgemaakt van de aanwezige types honden die toen voorkwamen. Daaruit bleek dat vooral de haarkleur en de structuur van de vacht van de honden zeer divers was. Rond 1899 werden de Belgische herders opgedeeld in vier 'onderrassen', elk met hun specifieke haarkleur en vachtstructuur.

Vanaf 1891 werd er in België gestart met de veredeling van herdershonden. Er werd een inventaris opgemaakt van de aanwezige types honden die toen voorkwamen. Daaruit bleek dat vooral de haarkleur en de structuur van de vacht van de honden zeer divers was. Rond 1899 werden de Belgische herders opgedeeld in vier 'onderrassen', elk met hun specifieke haarkleur en vachtstructuur.

Pas in 1912 werd er gestart met de veredeling van onze koehonden of bouviers die toen op de hoeven in gans België voorkwamen.

In het Vlaanderen onderscheidde men twee types Bouviers: het eerste type had grijs haar en werd Bouvier des Flandres gedoopt, het tweede was de Bouvier de Roulers. Dit laatste type was meestal zwart en groter dan de Vlaamse koehond. Hij werd ook Moerman of Prikhaar genoemd.

Vriendelijk van nature en zeer gehecht aan zijn meester. Rustig van aard en toch waakzaam. Dat neemt niet weg dat een flinke wandeling best naar zijn zin is. Het Klein Brabandertje vindt het vanzelfsprekend om in de belangstelling te staan en geniet met volle teugen van het ononderbroken gezelschap van zijn meester en gezin.

Vanaf 1891 werd er in België gestart met de veredeling van herdershonden. Er werd een inventaris opgemaakt van de aanwezige types die toen voorkwamen. Daaruit bleek dat vooral de haarkleur en de structuur van de vacht zeer divers was. Rond 1899 werden de Belgische herders opgedeeld in vier 'onderrassen', elk met hun specifieke haarkleur en vachtstructuur. Eén van die vier rassen was de Groenendaler.

Vriendelijk van nature en zeer gehecht aan zijn meester. Rustig van aard en toch waakzaam. Dat neemt niet weg dat een flinke wandeling best naar zijn zin is. Het Griffonnetje vindt het vanzelfsprekend om in de belangstelling te staan en geniet met volle teugen van het ononderbroken gezelschap van zijn meester en gezin.