Steunpunt Levend Erfgoed

Het Krulharig leeuwtje, ook wel Bichon frisé genoemd, is een levendig gezelschapshondje. Het is zeer aangenaam in de omgang. Het zijn vrolijke, speelse hondjes zonder al te veel drukte te maken. Het is een gehoorzaam ras, zacht van karakter. Het is dan ook een uitstekende gezelschapshond voor mensen die in een flat wonen.

Rond 1900 kwam een bont allegaartje aan trekhonden voor in ons land. Er werd toen gestart met de veredeling van de Belgische trekhond. Zo bekwam men een tamelijk homogene populatie van trekhonden. Deze dieren waren echte trekkers die veel makkelijker en goedkoper te houden waren dan bijvoorbeeld paarden. Met het verbieden van de hondenkar verdween ook stilaan de Belgische trekhond van het toneel.

Vriendelijk van nature en zeer gehecht aan zijn meester. Rustig van aard en toch waakzaam. Dat neemt niet weg dat een flinke wandeling best naar zijn zin is. Het Griffonnetje vindt het vanzelfsprekend om in de belangstelling te staan en geniet met volle teugen van het ononderbroken gezelschap van zijn meester en gezin.

Lange tijd dacht men dat dit ras was uitgestorven. Sinds 1994 treft men de Ardense koehond af en toe weer aan op tentoonstellingen. De verschillen met zijn Vlaamse neef zijn zeer duidelijk.

Ardense koehonden hebben een rustiek uiterlijk en zijn zeer gehard. Het zijn echte werkhonden, gewend aan het buitenleven. De Ardense Koehond of Bouvier des Ardennes heeft het uitzicht en de lichaamsbouw van een herdershond maar is minder geblokt, heeft een langere rug en rechtopstaande oren.

De geschiedenis van de Vlaamse geit is terug te voeren tot de bruine Frankische geit maar met duidelijke inbreng van de schaapskopgeit. Deze geit kwam voornamelijk voor in de provincies Oost- en West-Vlaanderen en Brabant.

De Kempense geit is door selectie ontstaan uit de veelkleurige (maar overwegend witte) 'schaapskopgeit', een grofgebouwde geit afstammend van de Keltische Witte geit. Deze geit kwam voornamelijk voor in de provincies Antwerpen, Limburg en Brabant. Door inkruisen van de productievere Saanen geit dreigde het oorspronkelijke type echter bijna volledig verloren te gaan.

Daarom voert SLE een actief beleid om de witte Kempense geit weer in ere te herstellen. Sinds 2007 werd SLE erkend voor het bijhouden van het stamboek.

Het Vlaams schaap kwam reeds in de late Middeleeuwen in ons land voor. Dit schaap leverde in de beginperiode de wol voor de bloeiende Vlaamse lakenindustrie. Na een lange bloei periode ging het langzaam bergaf met het Vlaamse schaap.

Herder Tuur Rijckaert had in de zeventiger jaren een kudde schapen in het Waasland met bloed van diverse inlandse schapenrassen. De basis van de kudde ging terug op Vlaamse schapen maar er was ontegensprekelijk ook invloed van Ardense, Kempense en Entre-Sambre-et-Meuse schapen aanwezig. Belangrijk was dat er nog geen buitenlandse rassen werden ingekruist.

De Mergellander dankt zijn naam aan een grondsoort, mergel. Deze kalkachtige ondergrond treft men aan in de 'mergelstreek' in het oosten van Belgisch Limburg, het noorden van Luik en in zuiden van Nederlands Limburg. Op deze schrale kalkgraslanden kwam de Mergellander begin deze eeuw nog veel voor. De schapen voorzagen de boeren van wol, vlees en vooral van mest om de schrale gronden te bemesten. Het ras werd in de eerste plaats verdrongen door het gebruik van kunstmest.

Het ontstaan van het Lakens schaap is onduidelijk. Waarschijnlijk liggen inlandse rassen aan de basis die werden ingekruist met Engelse South-Downschapen om de slachtkwaliteit te verbeteren. Toch ligt een prachtig verhaal aan de basis van dit rustieke dier. Het ras zou adellijk bloed hebben en rond 1890 zijn gecreëerd door herder Jansens, de toenmalige herder van de kudde van het Kasteel van Laken, thuishaven van het Belgisch Vorstenhuis. Op dezelfde plek zou ook de Lakense herdershond zijn ontstaan.